تو انتهای اوج دوستداشتن منی زیبا جووووووونم
بامداد است
واحساسات زولا لین تو
تراوشات طبش بودنه من است
ولحظات ناب با تو بودن
اوج روشنی پروازه روح من است
و تو باز تو باز تو
اوج بودن منی
اری !!!
دوستداشتن ...
تو دانی چه؟
پر پروازه پرنده............
تبره بت شکن ابراهیم.....
دست رهایی بخش حضرت حق....
اوج بودن نفخه ای روح خدا......
اری!!!
دوستداشتن....
یعنی تو....
فقط تو.....
بازتو......
برای همیشه تو...
منم تو ....
تو هم من....
رها تو ورها من...
پرواز تو و پرم من....
نه! نه! پرم تو پرواز من....
باز نه! باز نه!...
همه تو...وهمه تو....
رها من... رها من ....
اوج تو......اوج تو....
اری!
همین دوستداشتن پر پروازه من است....
و تو اوج بودن منی....
واول توئی اخر توئی ....
باز توئی...
همه توئی...
فقط توئی..
آرزو
در عمق سیاهی یک شب سرد
چراغ در دست
و با امیدی سپید
طلوع تورا به انتظار نشسته بودم!
اشکهای شوق شاخه های گل مریم را -که به نام تو و برای تو شاخه شاخه از باغ آرزوی دلم
چیده بودم-تزیین میکردند.
از آن غروب غم انگیز
تا انتهای این شب طولانی
تنها چراغ روشن شبهایم امید آمدنت بود!
اما٬
وقتی که کوچه طلوع تو را جشن میگرفت انگار چشمان روشن تو انتظار را در چشمهای
خسته ی شب زنده دار من نادیدیده میگرفت و گلهای مریمی که بشوق تو در دستان عاشقم
پر میزدند٬در دستهای کودک همسایه پر پر شدندو من حیرت زده بتماشای بازی کودکانه ای
نشسته بودم که امید مرا بباد میسپردو دلم را بخاک!
ای کاش خواب دیده باشم مثل هر شب!
زندگی
ندگی قصه ی تکرار ناکامی هاست!
همیشه آخر قصه شروع داستانی تازه است!
و شهرزاد قصه گو
هنوز هم هزار و یک قصه ی نو برای گفتن دارد!