آرزو
در عمق سیاهی یک شب سرد
چراغ در دست
و با امیدی سپید
طلوع تورا به انتظار نشسته بودم!
اشکهای شوق شاخه های گل مریم را -که به نام تو و برای تو شاخه شاخه از باغ آرزوی دلم
چیده بودم-تزیین میکردند.
از آن غروب غم انگیز
تا انتهای این شب طولانی
تنها چراغ روشن شبهایم امید آمدنت بود!
اما٬
وقتی که کوچه طلوع تو را جشن میگرفت انگار چشمان روشن تو انتظار را در چشمهای
خسته ی شب زنده دار من نادیدیده میگرفت و گلهای مریمی که بشوق تو در دستان عاشقم
پر میزدند٬در دستهای کودک همسایه پر پر شدندو من حیرت زده بتماشای بازی کودکانه ای
نشسته بودم که امید مرا بباد میسپردو دلم را بخاک!
ای کاش خواب دیده باشم مثل هر شب!
